20-06-15 2ND year Farmwork Agnes Water

Dog trainingscentrum Agnes Water
Onze reis naar Agnes water ging voorspoedig. We vlogen van Melbourne Airport naar Brisbane en vervolgens een vlucht van Brisbane naar Bundaberg. De greyhound bus bracht verder omhoog naar Agnes Water. Agnes water is een (primitief) dorpje gelegen aan de kust van Queensland. De meeste dichtbijgelegen steden zijn Bundaberg (ten zuiden van Agnes) en Gladstone (ten noorden van Agnes). Ieder iets meer dan 1,5 uur rijden van Agnes Water. Naast Agnes water ligt het toeristische dorp 1770 (seventy-seventeen). Hier ontdekte captain Cook, nadat hij New Zealand ontdenkt had, de kust van Queensland in het jaar 1770. De twee dorpjes bij elkaar hebben niet meer dan 5000 inwoners en zijn meerendeel afhankelijk van toerisme. Ik moet toegeven dat 1770 dan ook een van de mooiste plekjes in Australië is die ik tot nu toe gezien heb. De kust heeft een strand met wit zand en licht blauw water. Waar vanaf het strand is elke avond een prachtige zonsondergang te zien.

We kwamen om 7 uur ‘s avonds aan in Agnes Water. Aangezien we meer dan 12 uur gereisd hadden, waren Jonathan en ik moe. Gelukkig kwam de Nederlandse backpacker en haar partner ons ophalen. Bij het tankstation ontmoete we Marit en Remco. De twee backpackers die al werkzaam waren op de Organic farm. Ze brachten ons naar de rand van het dorp waar we de weg verlieten en afsloegen in een onverlichte zandweg. Geloof me, op dat moment was ik blij met Jonathan als reisgenoot. We reden een heuvel over en sloegen vervolgens weer af. De auto stopte in the middle of no where. Geen licht was te zien. Ook was er geen weg, alleen maar zand, stenen en gras. Hier stapte we uit. Remco liep het donker in en zette en bouwlamp aan. We waren beland bij een omgebouwde scheepscontainer. Er was een gat in de scheepscontainer gezaagd en een deur in gemaakt. Buiten was een wastafel, douch en toilet gemaakt. Ieder aangesloten op de dam die verderop in het terrein lag. Het drinkwater was aan de achterkant van de scheepscontainer bevestigd. In de container waren twee stapelbedden, een bank en een kast gezet. Behalve een lampje op zonne-energie was er geen elektriciteit te bekennen. Maar Jonathan en ik waren te moe om daar naar te kijken.

De volgende dag was het zeer leuk wakker worden. Een paard keek naar binnen. Haha, dat was natuurlijk onverwacht. We stapte naar buiten en zagen een ontzettend mooi uitzicht op bergen. Vervolgens kwam een tweede paard ons begroeten. Na het ontbijt (boterhammen met ham want dat was alles wat we hadden), ontmoetten we Chris. Chris is een man in zijn 40e jaren. Hij komt oorspronkelijk uit Canada. Gedurende zijn leven heeft hij de hele wereld rond gereisd als professioneel surfer. Hij is wereldkampioen in ‘partner’ surfen geweest. Waarin hij met een vrouwelijke partner allerlei figuren laat zien tijdens het surfen. Pas 1,5 jaar terug heeft hij een landgoed gekocht in Agnes Water. Hier is hij van plan om zijn hobby als hondentrainer voort te gaan zetten doormiddel van het opzetten van een hondentrainingscentrum. Op zijn landgoed wil hij verschillende vakantiehuisjes bouwen die hij kan verhuren aan vakantiegangers met hond. Tijdens deze vakantie zal hij dan samen met de vakantiegangers hun hond trainen. Het eerste huis met kamers was al gebouwd. Elke dag werkte we 3 uur voor Chris. Onze werkzaamheden bestonden onder andere uit het bouwen van een groente tuin, een kippenhok, verschillende composthopen en het wieden van onkruid. Het meest vervelende klusje was het rapen van stenen. De verschillende gras velden lagen vol met stenen. Aangezien het gras gemaaid moest worden, en een maaimachine niet goed tegen stenen kan, moesten wij alle stenen en keien uit het gras verwijderen.
Gelukkig hoefde we maar drie uur per dag te werken. We begonnen elke ochtend om 7 uur en waren klaar om 10 uur.

Het leven in onze scheepscontainer was ook minder prettig dan verwacht. Alle eer aan jonathan die met zijn handigheid het voor elkaar kreeg om via een zonnecel op het dak van de container een eclectische aansluiting te creëren. Hierdoor konden ’s nachts onze telefoons opladen. En als de zon overdag scheen en de accu werkte, kon ik ook mijn tablet opladen. Jonathans laptop vroeg daar en tegen te veel stroom. Van brandhout hebben we eerst een tafel en kapstok gebouwd, want deze waren in de container niet aanwezig.

Aangezien het in Queensland op dit moment winter is, is het +- 20 graden buiten. Daar en tegen zitten we hier dicht bij de oceaan en blaast de wind. Hierdoor is het buiten douchen met bruin damwater koud. Daarbij hebben de loslopende kippen onze douche ontdekt en omgetoverd tot hun nieuwe poepplek. Tot slot kamperen wij dicht bij stilstaand water. ’s Avonds en ’s nachts wil je niet buiten lopen door de grote hoeveelheid muggen en zandvliegen die je letterlijk aanvallen. Kortom, het leven in een scheepscontainer is niet de meest comfortabele tijd van mijn leven. Ons werk voor Chris stopte eerder dan verwacht. Na 4 weken kwam Chris naar ons toe met de mededeling dat hij geen werk meer voor ons had. Dat was voor ons een verrassing want zijn terrein stond vol met onkruid. Tot vandaag denken we nog steeds dat Chris het niet fijn vond dat wij hem wekelijks uitnodigden om mee naar de kerk te gaan. Maar achja, niets aan te doen.

Na onze eerste paar dagen bij Chris hebben wij gelijk de lokale baptistengemeente opgezocht. Hier kwamen wij in contact met een ontzettend actieve voorganger genaamd Adian. Adian is van beroep een leraar en heeft een hart voor mensen. Elke zaterdag avond gaat hij alle backpackers plaatsen langs en nodigt hij de backpackers uit om zondag mee naar de kerk te gaan.

Toen Adrian hoorde dat wij beide graag met muziek bezig zijn, stelde hij ons voor aan Ruth, een van de zangleidsters. Van het een kwam het ander en na een leuk gesprek kwam ik erachter dat Ruth en haar man eigenaar waren van een café en nog opzoek waren naar een barista. Gelukkig had ik in Melbourne mijn barista certificaat gehaald en zo kon ik twee dagen later gelijk beginnen bij Marina Café. Werken bij Marina café was leuk. Ik klikte goed met mijn nieuwe collega’s en met Phil, de man van Ruth.

De week erna vroeg Ruth ons of we interesse hadden om mee te spelen in de band. Die zondag stond Jonathan dus weer achter een piano en zong ik mee als tweede stem. Aangezien we nu deel van de band waren en op een neer moesten reizen naar de bandrepetitie (en ik moest reizen naar mijn werk) hadden we een vervoersmiddel nodig. Uit het niets zei Ruth: wij hebben nog een auto die te koop staat. Tot dat een koper komt, mogen jullie hem wel gebruiken. Woow, Jonathan en ik waren natuurlijk heel blij. Ineens hadden we werk, auto en een kerk in één week.

Ons werk bij Chris stopte en via onze contacten in de kerk kwamen we terecht bij de broer van Ruth genaamd Neil. Ook hij had een organic farm. Hoewel hij op papier een groentenkas had, had Neil andere plannen voor ons. Neil had een strandhuis die te koop stond. Aangezien op dit moment niemand in het huis woonde, was de tuin begroeid met onkruid en werd het huis niet schoongemaakt. Dit bevorderde natuurlijk niet de verkoopt. Dus in plaats van wonen en werken op Neils terrein, bood hij aan dat wij voor hem konden werken in zijn beach house. Wat Jonathan en ik op dat moment nog niet wisten is dat dit ‘beach house’ een huis van 1 miljoen dollar was. Gebouwd in een beveiligde omgeving met zwembad en tennisvelden. Jona en ik konden onze ogen natuurlijk niet geloven toen we zagen waarin we kwamen te wonen. We verhuizen van onze scheepscontainer waar we douchten met bruin dam water naar een huis waar alle slaapkamers een privé badkamer hebben. Haha, backpackers heaven !!! Wij waren zeer blij. Onze werkzaamheden in het beach house waren voornamelijk poetsen, tuin onderhouden en voor jonathan het spuiten van ventilatiebladen. Tevens kluste we af en toe in Neils groentekas en bij neils moeder Bettie. Bettie was 77 en slecht ter been. Hierdoor kon ze haar tuin niet meer zelfstandig onderhouden. Bettie’s man Des is helaas vorig naar overleden. Bettie werd voor Jonathan en mij onze 1770 oma. Ze stopte ons vol met cake en lekker eten. Ik luisterde graag naar haar verhalen. Bettie vertelde over haar leven en hoe ze God leerde kennen.

In de kerk leerde we Naomi kennen. Naomi was net als ons een backpacker die in 1770 werkte als huishoudelijke hulp voor Russel. Russen was een man in zijn 50e jaren die eigenaar was van een grote boerderij ergens in Queensland en daarnaast een boot opslagplaats beheerde in 1770. Een leuke man die door een rugblessure helaas fysiek weinig anders kon doen dan zitten. Omdat Russel maar alleen woont, vind hij het heerlijk om backpackers over de vloer te hebben. Zodoende dat Jonathan en ik elke twee weken uitgenodigd werken om bij Russel te komen eten. Met Russel klikte het goed. Onze humor was hetzelfde en als wij hem plaagde, plaagde hij ons terug.

Na een aantal weken kreeg Jonathan een baan bij Scooteroos. Hier leidde hij toeristen rond op kleine scooters die qua uiterlijk waren omgebouwd tot Harley Davidsons. De Scooteroos stopten altijd bij Marna café waar ze onze wedges kwamen eten. Want Marina Café verkocht niet alleen de beste koffie, maar ook de beste Wedges in town.

Onze tijd in Agnes Water/1770 werd gezegend. Jonathan en ik werkte beide hard. 40 uur in de week was normaal. Maar ons werk wierp zijn vruchten af. Na drie maanden zat ons (soort van) farmwork erop en was het weer tijd om te gaan. Via Paula uit Melbourne kregen we een nieuwe kans om een nieuwe deel van Australië te verkennen. Dit aanbod hebben we aangenomen. Afscheid nemen in Agnes Water / 1770 was niet zo leuk, aangezien we alles hadden wat we graag wilde hebben. Maar als backpacker moet je soms gaan om te reizen. Je kan namelijk niet backpacken in één stad.